تأثیر روش تدریس (سخنرانی و ایفای نقش) و سبک شناختی (متکی به زمینه و مستقل از زمینه) بر کفایت اجتماعی دانش آموزان سال دوم راهنمایی شهرستان خمین درسال تحصیلی 88_1387

هدف از اجرای این پژوهش مقایسه اثربخشی دو روش تدریس(سخنرانی و ایفای نقش) و سبک شناختی(متکی به زمینه و مستقل از زمینه) بر کفایت اجتماعی دانش آموزان سال دوم راهنمایی شهرستان خمین در سال تحصیلی 88_1387 بود. جامعه این تحقیق دانش آموزان پسر سال دوم راهنمایی شهرستان خمین بودند. این پژوهش در درس علوم اجتماعی انجام شد. برای انتخاب نمونه از روش نمونه گیری خوشه ای تک مرحله ای با در نظر گرفتن کلاس به عنوان واحد های نمونه گیری استفاده شد. بعد از مشخص شدن مدرسه از دو کلاس دوم که مجموعاً 75 نفر دانش آموز داشت چهار گروه 15 نفری با سبک ها و روش های گوناگون انتخاب شدند. جای دهی افراد در کلاس های با روش تدریس مختلف، به صورت از قبل شکل گرفته و طبیعی صورت گرفت. محقق توانست کاربندی فعال خود را به صورت تصادفی برای دو کلاس انتخاب کند. در این پژوهش که از جنس پژوهش های کاربردی است، ما روش تحقیق پیش آزمایشی از نوع مقایسه گروه های ایستا به همراه پیش آزمون را برگزیدیم. طرح این پژوهش به صورت طرح عاملی 2*2 بود. در این پژوهش برای جمع آوری داده ها از دو آزمون گروهی اشکال نهفته برای تعیین سبک شناختی و آزمون کفایت اجتماعی برای تعیین میزان کفایت اجتماعی دانش آموزان استفاده شد. هر دو آزمون دارای پایایی و روایی مناسبی بودند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری توصیفی مثل میانگین، انحراف معیار و نمودار و همچنین از روش های آمار استنباطی تحلیل کوواریانس عاملی استفاده شد. در این پژوهش 6 فرضیه(اصلی و تعاملی) ارائه شده بود. تحلیل داده ها دو فرضیه اصلی پژوهش را که حاکی از برتری روش تدریس ایفای نقش نسبت به روش تدریس سخنرانی در میزان کفایت اجتماعی و برتری سبک شناختی متکی به زمینه نسبت به سبک شناختی مستقل از زمینه در میزان کفایت اجتماعی با اطمینان 99% را مورد تأیید قرار داد. تحلیل داده ها همچنین نشان داد که با اطمینان 95% هیچ رابطه تعاملی بین روش تدریس و سبک شناختی وجود ندارد.